Deze week was een radio interview van 50 minuten die mij van het begin tot het einde boeide, een slachtoffer van deze tijd en al enige tijd, aan de start van een politieke carrière. Voordien officier van justitie.
Het interview deed mij terugdenken aan Jan Schaeffer, in gelul kan je niet wonen. Een mooie brug is naar hem vernoemd, inderdaad de Jan Schaefferbrug, die de Piet Heinkade verbindt met het Java-eiland Amsterdam.
Het interview deed mij ook terugdenken aan Mohammed Saeed al-Sahhaf, jaren terug minister propaganda van Irak. Hij kwam in het nieuws in 2003 met een interview op TV waarin hij zei:”Wij hebben alles onder controle en op de achtergrond zie je de bommen inslaan en bij het inslaan duikt hij weg. Niets aan de hand mensen, wij hebben alles onder controle, erg humorvol.
Nu terug naar het radio interview NPO1 radio met de wethouder van Breda die onder meer voor de veiligheid verantwoordelijk is. Oud officier van justitie, crimefighter en in 2018 ondergedoken op een geheim adres. Wat een maatschappij hebben wij gecreëerd, dat een officier van justitie of advocaat niet normaal hun werk kunnen doen. Het geschreeuw van de grootste mond en dat de hardste vuist de overhand hebben, de media en de beeldvorming bepalen of iemand ‘schuldig’ is. Dat wij als maatschappij niet op het Malieveld gaan staan om hier halt aan te roepen.
Je merkt dat zij haar woorden zorgvuldig kiest, praat niet over haar levenspartner, een man of vrouw, ik zou het niet weten. Is het belangrijk te weten, natuurlijk voor Peter wel. We leven in een bijzondere tijd van openheid en dus deze verborgenheid valt op. Zou het te maken hebben met het geschreeuw uit criminele hoek? Dat zou erg zijn, dat je niet voor de liefde en wie het is mag uitkomen.
Zo zie je dat gebeurtenissen mensen ‘kleuren’. Luisteren naar nieuws doe ik al met de nodige scepsis, TV kijken, vrijwel nooit. Een auto die de vangrail in rijdt snap ik maar op het moment dat een persoon, in de media publiekelijk wordt opgehangen zonder rechtspraak denk ik, goed voor de kijkcijfers maar niet aan mij besteed. Aan dit ‘soort’ ranzige programma’s wordt ook door het openbaar ministerie en dus de wethouder in het verleden, aan meegewerkt of laat ik het anders zeggen, niet genegeerd. Zo is de media en wellicht het openbaar ministerie ook medeverantwoordelijk geweest over het beeld van ‘de motorclubs’. In Amsterdam zie ik nu jacks met de tekst, chopperclub, wat een humor. Nuanceer het en gooi de groep niet op 1 hoop.
Voor alle duidelijkheid, ik rij geen motor, ben nergens lid van, uitsluitend van de bibliotheek en nog nooit drugs gebruikt of in gehandeld, ik wil er gewoon niets mee te maken hebben. Inderdaad wethouder, drugs het gebruik en de handel daarin, zijn een onderdeel geworden van de samenleving. Bij sommige zaken zit ik simpel in elkaar en als ik een gesprek met iemand voer over drugs, vraag ik:”Gebruik jij weleens een pilletje en bij ja zeg ik:” Onderdeel van het criminele drugscircuit. Vrienden maak je niet maar wel de duidelijkheid hoe ik erover denk.
Als maatschappij zijn wij in een glijdende schaal terecht gekomen en degene die het handigste is met social media, de media, grootste mond en sterkste vuist heeft, heeft het meeste recht. We oordelen daar dan ook naar, dat is het ergste.
Nu weer terug naar de wethouder, Ik hoorde haar zeggen dat zij de rechtsmogelijkheden van verdachten en hun advocaten, wil beperken om het ellelange aanhouden van zaken te voorkomen. U wilt dat ze het ook via de media, de rechtspraak gaan uitvechten? In Nederland hebben wij zo’n mooi, zo’n rechtvaardig systeem voor slachtoffers en verdachten, hou je daar aan en draag het niet over aan de media. Vind u dat de mogelijkheid om het proces te vertragen, ingeperkt moet worden, denk dan eerst aan de rol van het openbaar ministerie in het geheel. Het begrip, onschuld presumptie wordt niet begrepen. Eenmaal verdacht, altijd schuldig. Onschuld na verdacht zijn bestaat niet en daarvoor is ook het Openbare Ministerie en de media verantwoordelijk. Je bent al opgehangen.
Breda, ik ben daar geregeld, een fijne stad, Ik ken de weg er aardig en dan m.n. van het station, door het park naar het centrum en naar Ginneken. Een overzichtelijke stad die naar binnen gekeerd is en waar te weinig musea zijn. De historie van gebouwen en buurten is boeiend net als ik een maand geleden, de 2 graven van familie van Vincent van Gogh in Princenhage heb bezocht.
Een beeld van een stad heb je en heb ik ook van Breda en eerdaags ga ik met een journalist geboren en getogen in Breda, Breda bezoeken en hij met mij Amsterdam. Een serie columns aan wijden en van Stad naar Stad ( Dorp). Altijd iemand Amsterdam laten zien want Amsterdam is ook veel meer.
De wethouder is verantwoordelijk voor de veiligheid in Breda en zij noemde al het positieve nieuws. Wees eerlijk dacht ik, als ik in een weekend in de late avond terugloop door de binnenstad naar het treinstation in Breda, zie ik dat de jeugd de Grote Markt en de zijstraten hebben overgenomen, schreeuwen, vechten, rennen, dronken en wellicht met pilletjes in hun lichaam. De gezelligheid van Breda zie ik dan niet. Angst ken ik eigenlijk niet en loop gewoon in alle rust door de binnenstad, kijk en denk….
Beste Wethouder, Breda is een mooie Stad maar nog een hoop te doen en het onschuldige begint er aardig vanaf te gaan, bewaak de onschuld.
Angst, angst wordt bepaald door de aanwezigheid van liefjes om ons heen en vaak niet om jezelf. Beeldvorming bepaalt hoe wij over iemand denken en niet meer de rechtspraak, ons verdiepen in iemand doen wij door de snelheid van het leven, al helemaal niet meer.
Een jong leven begint boeiend.
Boeiend door het ontdekken van het leven
Een leven dat boeiend blijft
Blijft als je het leven ,maar van tijd tot tijd herschrijft
Het gaat u en uw liefje(s), goed. Niet alles letterlijk nemen wat ik zeg, ben Amsterdammer en dus soms een te grote mond.