Mijn schoonmoeder liet mij jaren geleden een ansichtkaart zien van haar vriendinnetje die tijdens de tweede wereldoorlog, in Kamp Westerbork zat. Op de kaart vertelde zij dat het met haar en haar moeder goed ging, broer en vader zaten ergens anders. Na het overlijden van mijn schoonmoeder, is de ansichtkaart teruggestuurd naar Kamp Westerbork met een briefje erbij.
Deze ansichtkaart is het begin geworden van iets heel moois. Bij Kamp Westerbork heb ik archieven, foto’s en brieven door mogen spitten om de mensen die daar gevangen werden gehouden, een gezicht te geven.
Ieder mens heeft daar recht op, kleurloos of onbekend doodgaan, dat gun je niemand. Kinderen, kleinkinderen vragen zich hun hele leven af, wat zou er gebeurd zijn met opa of oma.
Ja ik ben gevoelig voor het woord Kamp en zie dan foto’s van vluchtelingenkampen voorbij komen en denk dan, zou de familie bij elkaar zijn en weten zij van elkaar waar zij zijn. Als ik dan lees over een vluchtelingen gezin in Nederland, word ik gelukkig en hoop dat zij dit ook zijn, samen te zijn in een rijk land.
Wat voor de mensen van Kamp Westerbork geldt, geldt ook voor de slachtoffers van Srebrenica in 1995 waarvoor Nederland volgens de recente uitspraak, een beetje schuldig aan is, aan de dood van 350 Bosnische moslimmannen. Even in de herinnering, In opdracht van de Verenigde Naties werden veilige plekken gecreëerd zonder wapens. Nederland was scheidsrechter zonder fluitje en beschermde 350 moslimmannen die daarheen gevlucht waren.
Toen ik dat las dacht ik aan , een voetbalwedstrijd met een scheidsrechter zonder fluitje, binnen 1 minuut hommeles heeft. En wie is dan schuldig, de scheidsrechter? Nederland was de scheidsrechter en een beetje schuldig volgens de recente uitspraak. Het minstens wat wij kunnen doen, is deze 350 mensen een gezicht geven, hun verhaal te vertellen, voor hun kinderen en kleinkinderen. Dat kan door een monument in Den Haag. Den Haag de stad van het Vredespaleis, de vrede en recht. Laat dit niet een strijd worden van de politiek, welke partij krijgt de discutabele eer en in welke stad.
Geef ook deze moslimmannen een gezicht, want we zijn een beetje verantwoordelijk en als we dan ergens ver weg heen gaan deelnemen aan een missie, denk altijd er altijd aan, we zijn een beetje verantwoordelijk, ook zonder wapens of fluitje. Zorg voor elkaar, kijk naar elkaar om en nooit wegkijken.
PS Het schoolvriendinnetje staat met haar broers op het Holocaust Namen monument.