Ja ik ren, hardloop en bijna iedere dag. Trek mijn spulletjes aan en ga. Wat zal ik doen, links, rechts of rechtdoor. Koud, jasje aan en vaak korte broek. Weer bepaalt niet of ik ga hardlopen en eigenlijk niets of niemand.
Altijd alleen omdat mensen vol vuur willen, spullen aanschaffen, naar de sportschool maar snel het opgeven. Kan niet, mag niet, te koud, te warm, blessure, altijd een reden
Ook alleen omdat ik wegdroom, ik ben bedenk de mooiste verhalen en ideeën en daarbij dat stomme geklets van sommige mensen.
Deze weken is Teun, een Spaanse waterhond bij mij, hij rent mee, praat niet tegen mij en dus…. Teun moet je met rust laten. Hij rent mee aan de lijn en vorige week een hupkatootje met twee loslopende honden. Mevrouw, mevrouw kunt u even uw honden vasthouden? Voor 1 keer was ik vriendelijk. Niet doen gewoon negeren en bij het passeren vroeg ze waarom? Omdat Teun niet van andere honden die niet zijn ras is houd. Ik vond mezelf grappig.
O dan denk ik, zei ze, dat u uw hond ergens anders moet uitlaten. Even stoppen met rennen, mevrouw uw eerste fout is dat u denkt, laat dat nou aan mij over en hoe zou u het vinden als een vreemde aan uw kont gaat snuffelen? Kom Teun we gaan verder.
Tijdens rennen zie ik veel, mooie huizen, rare panden en soms kruis ik parkeerplaatsen. Twee auto’s die gekruist naast elkaar staan voor wederzijdse handel maar ook soms een vrouw die naast een man in de auto zit, druk pratend. Praten kan je ook in een restaurant dus er speelt meer.
Ik droom verder, Haar man noem ik voor het gemak even Flappie, nee je gaat niet met hem uit Amsterdam, koffie drinken, wil ik niet hebben. Je vertrouwt mij wel zeg? Ik ben verder geen slaaf, ik ben een zelfstandige vrouw, een vrouw van deze tijd. Jij hebt zo’n mening over Moslima, nou ik voel mij zo.
Van praten krijg je geen kinderen, van praten ontwikkel je wel je geest en zienswijze op alledaagse zaken en ontwikkel je een mening. Het gebeurt niet zeg ik, ik ga nu naar vrienden en ben om 03.00 uur terug. Het gebeurt in Nederland en dichterbij dan je denkt. Zo beland je dus in de auto met zijn tweeën. Mensen die iemand beperken in haar ontwikkeling als persoon, geen goed woord voor over.
Waar ben ik nu trouwens met rennen, ik vergeet helemaal waar ik ben.
Dat wegdromen heb ik ook bij boekenstalletjes op markten.
In Amsterdam heb je Oudemanspoort, boekenstalletjes op het Spui en een aantal stalletjes op de maandag van Noordermarkt. Het leuke vind ik dat je soms boeken ziet liggen waar je niet gelijk aan denkt, maar denkt o wat leuk. Die ‘handige’ marktkoopmensen die geen prijzen vermelden, sla ik over want, neem een ander in de maling.
Zo ben ik aan de brieven van Vincent van Gogh gekomen en afgelopen week aan het vrijwel nieuwe boek, Hoe hoort het, 400 blz. van Reinildis van Ditshuysen. voor 1,00 euro. Een boek met de eerste jaargang uit 1939. Wat een leuk boek, wat is er veel veranderd. Van tafel manieren tot aan omgangsvormen. Ook een stuk over het huwelijk, je moet elkaar de vrijheid blijven geven om jezelf als mens te ontwikkelen. Dat etiquette alleen voor de elite is onzin. Je hoeft niet alles letterlijk te nemen maar dat aan een tafel gegeten moet worden, zou je eigenlijk niet hoeven uit te leggen net als de TV altijd aan, wanneer praat je dan met elkaar? Ik lees het boek met een knipoog.
Fijn jaar gewenst en, blijf praten met elkaar.