5 langere verhalen over liefde en verdriet. Hoe het begon en ik geloof altijd in een ;happy end’ en dus het eindigt met:” Ze leefden nog lang en gelukkig, samen.
1 van de 5 verhalen
Liefde
Peter, ik zie je straks. Ik ben op tijd en gaan we naar ons liefdesnestje? Houden wij van elkaar? Vind je mij mooi? Ze stelde vragen zonder op het antwoord te wachten, ze kende het antwoord, ja! Ben je op tijd of sta je er al?
Het weer was geweldig, 23 graden, zon en weinig wind. Wij, hem en haar, kenden elkaar al een tijdje maar was volgens de Nederlandse norm fout maar, maar wat Peter? Ik wil niet in platgeslagen oneliners dit zeggen zoals, thuiskomen of liefde van mijn leven. Ik wil het gevoel onder woorden brengen, aan het einde hiervan zal je het begrijpen.
Het begon vrij onschuldig, koffiedrinken, maar de ogen en woorden spraken al vrij snel wederzijdse liefde uit. De geur van haar en mij, die geuren waren zo zoet, sterk, wild. De geuren waren zo heerlijk en vroegen om ruiken en proeven.
Er was nooit het gevoel dat er 1 teveel was, nooit was er een grens in wat wij dachten en uitspraken naar elkaar. De tijd was altijd tekort want we wilden zoveel van elkaar, nog meer en nog meer. Nog een uur lief, wat deed dat pijn om dat te zeggen, nog een uur en dan ging ze weer.
Het begon met de ogen, de handen die elkaar zochten, de glimlach en de kleine tussen- woordjes. Zachte, de, gelukkige enz., woorden die de liefde onderstreepten.
Wij hadden de kracht bij moeilijke en kwetsbare onderwerpen naar elkaar te luisteren. Iedere keer vroeg ik aan haar, aan het einde van ons samen:” Ga je met mij mee, blijf je dan bij mij?”. Het was een vraag, een droom voor mij maar ook een vraag die het zo moeilijk maakte tussen ons. Ze keek mij dan aan, we begonnen te huilen en omhelsden elkaar zonder iets te zeggen. We kenden het antwoord, nee, kan niet, mag niet, onmogelijk en meer.
Lopend naar ons Liefdesnestje, pakezel Peter, zij liep dartelend ernaast. Haar slippers had ze uitgedaan en haar voeten speelden met het mulle en warme zand. Lukt het Peter? Ik heb het boek bij mij, ga voorlezen zei ze met haar hoofd kijkend naar het zand. Haar hand zocht regelmatig mijn lichaam, jij kan dit Peter, Peter was in een vorig leven Pakezel en dus…, gevolgd door een kus. Kijk wat een mooie schelp daar ligt, neem ik mee voor straks. Wat ga je er straks dan meedoen? Aan jou cadeau doen maar dan moet je eerst lief voor mij zijn. Mijn ogen vertoonde een glimlach en mijn mond onderstreepte deze.
De afstand naar ons liefdesnestje was 10 minuten en de omgeving werd stiller en stiller, wij alleen bleven over. De stilte was mooi en maakte het liefdesnestje nog intenser. Ze plukte de strandlaken van mij en rende vooruit. Met haar zwoele blik keek ze achterom en met haar lippen zei ze:” kom nou”, zonder een woord te spreken.
In de duinpan, uit het zicht. Het was een duinpan die zorgvuldig gekozen was op stilte, geen wind en veel zon. Een duinpan die van ons was, onze geur en ons leven was.
We keken uit op de zee. Het zand was zo warm, zo heerlijk warm dat je lichaam deze warmte in zich op nam. Zonder een woord te zeggen werd ons strandlaken neergelegd en op de 4 hoeken lagen de slippers. 1 strandlaken was genoeg, we hingen tegen elkaar, lagen op elkaar, zaten strak tegen elkaar, 1 strandlaken was meer dan genoeg. We hadden de afspraak de smartphones en klokjes in de strandtas te doen en naar de stand van de zon te kijken.
Zij plukte mijn tas leeg van bladen, de koffie, de drankjes, de broodjes en hapjes, de rust ging verder. Zittend ging zij lezen in de bladen en ik legde mijn hoofd op haar schoot. Vind jij bamboe in de tuin mooi Peter? Mmm, ik ook antwoordde zij. Waarom wacht je nooit op antwoord van mij? Ik kan jouw gedachten lezen en jouw mond bevestigd dat alleen maar.
Wat denk je Peter? Laat Peter maar even, we komen hier, hebben de hele dag en toch denk ik:” straks gaat ze weer”. Doet zo’n pijn. Ze legde haar blad weg, haar mond speelde met mijn neus. Haar lippen zochten mijn lippen en de innigheid was geboren. Ze knoopte mijn shirt los, ging verder met mijn short. Haar hand verdween in, ja in.
Wij vreeen uit liefde voor elkaar, intens, vurig maar altijd lief en gevoel voor elkaar. Minutenlang lagen wij naakt naast elkaar, de rust en de handen verbonden ons. Haar of mijn mond zocht met regelmaat het lichaam op, op onverwachte momenten. Heb je gelezen over …, het gesprek was weer daar. Dit was onze dag in de duinpan en bij slecht weer, zochten wij het dichtstbijzijnde hotel en strandtent op. Dat was onze dag, onze dag.
De dag vorderde en ook wij werden stiller, ik denk nog een uur. Ze keek me dan aan, ja Peter, nog een uur.
De vraag borrelde weer naar boven maar het antwoord deed zo’n pijn. De vraag:” ga je met mij mee en blijf je bij mij?”.
Ik denk dat het bijna zover is, zal ik alles inpakken? Ik begon de tas in te pakken en zij keek aandachtig naar mij, toch kan jij dat ook goed Peter, een tas inpakken.
Vandaag heb ik geen haast Peter, het mag rustig een uurtje langer of twee uurtjes langer duren of een aantal jaren. Hé! Ja voordat je het gaat vragen, ik ga met je mee en blijf bij jou. Alles heb ik afgelopen week geregeld, uitgelegd en uitgelegd, toegelicht en toegelicht. Mijn liefde zit nu naast mij en wij zullen ruzie maken, lachen en huilen, praten met elkaar maar altijd zal onze liefde alles overwinnen. Wil je dan wel met mij trouwen? Ga je nu gelijk mee? Ja, ik laat de auto bij het station staan en mijn spullen worden nagestuurd. Het is voor een ieder beter zo, de eerlijkheid is bovenaan gezet. Ik wil wel dat je mij over de drempel heen tilt.
Zo geschiedde,